Ένα κωμικό θρίλερ για το τέλος του κόσμου είναι η παράσταση «Εμείς, οι ημιάνθρωποι του πουθενά (Philellines #21ος)” που σκηνοθετεί η Ελένη Μποζά, αντλώντας από το μυθιστόρημα της Μιμίκας Κρανάκη, «Φιλέλληνες, Είκοσι τέσσερα γράμματα μιας Οδύσσειας».

Η ιστορία:

Δεν έχει σημασία το γιατί. Σε έναν ξεχαρβαλωμένο πια κόσμο, τώρα ή λίγο αργότερα και σε έναν τόπο που θα μπορούσε να είναι εδώ ή κάπου αλλού, επτά άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, περιμένουν ένα διαστημόπλοιο που θα έρθει να τους σώσει. Με άφθονο χρόνο και ελάχιστες προμήθειες αναγκάζονται να συνυπάρξουν. Και διασκεδάζουν αναμασώντας ανέκδοτα, αναμνήσεις, πεποιθήσεις, λάθη και συνθήματα.

Μια υποψία κλοπής ανάμεσα τους, οδηγεί στην ανακάλυψη ενός άχρηστου - για τον παρόν και το μέλλον τους - θησαυρού, κληρονομιά για τον επόμενο πλανήτη! Ένας πάκος γράμματα, με διευθύνσεις, ονόματα και γραμματόσημα, αποκαλύπτει κομμάτια προσωπικών ιστοριών, ανθρώπων πεθαμένων εδώ και καιρό.

Σε έναν τόπο που λεγόταν Ελλάδα, κάποτε, κάποιοι, μόχθησαν έζησαν, αγωνίστηκαν, σκοτώθηκαν, ίδρωσαν, ονειρεύτηκαν, αγάπησαν κι αγαπήθηκαν, μετανάστευσαν, εξορίστηκαν, επέστρεψαν ή ξανάφυγαν.

Οι εξελίξεις που πυροδοτούνται θα είναι γεμάτες εκπλήξεις και οι ήρωες μας θα βρεθούν αντιμέτωποι με το εξής ερώτημα: Μήπως τελικά το τέλος του κόσμου είναι μια δικαιολογία;

Λίγα λόγια για την Μιμίκα Κρανάκη:

Η σημαντική αυτή ελληνίδα διανοούμενη, είναι μία από τους εμβληματικούς εκπροσώπους της γενιάς του "Ματαρόα". Το γνωστό ιστορικό γεγονός της φυγάδευσης - τον Δεκέμβριο του ’45, της πιο δυναμικής και πολλά υποσχόμενης μερίδας της τότε ελληνικής νεολαίας, σε μια κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας - προάγγελο της επώδυνης εμφυλιακής περιόδου, μπορεί μεν να είχε αρνητικές επιπτώσεις στην συνέχεια της σύγχρονης ελληνικής πολιτισμικής ιστορίας, από την άλλη εμπλούτισε και ισχυροποίησε την ευρωπαϊκή διανόηση. Η Κρανάκη που έζησε και πέθανε στο Παρίσι, δίδαξε γερμανική φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Ναντέρ και ασχολήθηκε με την λογοτεχνία. Οι θεματικές που την απασχολούν χτίζονται πάνω στην έννοια της "ξενικότητας". Τα κείμενα της, αποκτούν σχεδόν προφητικό χαρακτήρα σε σχέση με την σημερινή εποχή που σπαράσσεται από τεκτονικές αλλαγές στη δομή των ανθρώπινων κοινωνιών. Τα πρώτα χρόνια της Γαλλίας, παρακολουθεί τις φιλοσοφικές διαλέξεις στη Σορβόννη, γνωρίζει τον Αντρέ Μπρετόν και αργότερα τον Ζαν-Πολ Σαρτρ, μαζί με τους Αξελό, Καστοριάδη και Παπαϊωάννου, αποτέλεσαν την "ομάδα των φιλοσόφων" των υποτρόφων του "Ματαρόα". Αργότερα συμμετείχε ενεργά στον Μάη του ‘68.

Το 1992, εκδίδεται από τις εκδόσεις Ίκαρος το τελευταίο της μυθιστόρημα "Φιλέλληνες, Είκοσι τέσσερα γράμματα μιας Οδύσσειας", το οποίο αποτελεί ένα πολυφωνικό μυθιστόρημα εικοσιτεσσάρων επιστολών. Οι επιστολές αυτές, διατρέχοντας τον χρόνο, από τα Δεκεμβριανά του ‘44, με ενδιάμεσο σταθμό το Μάη του ‘68, έως την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το ‘89, μέσα από διαφορετικές φωνές και στιγμές, περιηγούνται ανάμεσα στις ελπίδες και τα αδιέξοδα μιας ολόκληρης γενιάς χωρίς τόπο, ενορχηστρώνοντας με βιτριολικό χιούμορ -μέσα από μικρές ανθρώπινες ιστορίες- την παρωδία μιας σύγχρονης Οδύσσειας χωρίς νόστο.

Ταυτότητα παράστασης:

Σύλληψη ιδέας - Σκηνοθεσία: Ελένη Μποζά

Δραματουργική έρευνα και επεξεργασία: Ελένη Μποζά, Ειρήνη Γκότση, Νικόλας Καλαντζής, Χάρης Μπαλασόπουλος Βοηθός Σκηνοθέτη Α: Ειρήνη Γκότση

Βοηθός Σκηνοθέτη Β: Νικόλας Καλαντζής

Εικαστική δραματουργία: Μυρτώ Σταμπούλου

Μουσική δραματουργία: Μαρίνα Χρονοπούλου

Φωτιστική δραματουργία: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Ηθοποιοί: Νίκος Γιαλελής, Σεραφίτα Γρηγοριάδου, Τρύφωνας Ζάχαρης, Διονύσης Πιφέας, Θεοδόσης Σκαρβέλης, Ναταλία Στυλιανού, Μαρία Φωτεινοπούλου.

Φωτογράφιση: Alex Kat

Trailer: Στάθης Αθανασίου

Επικοινωνία παράστασης: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας

Οργάνωση παραγωγής: Ἕως Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία.

Η χορηγία αντιτύπων βιβλίου της κα Μ. Κρανάκη από τις εκδόσεις του Μ.Ι.Ε.Τ. Η παράσταση «Εμείς, οι ημιάνθρωποι του πουθενά» (Philellines #21ος) πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.