Μετά την αποσυμφόρηση που ομολογουμένως έπρεπε να γνωρίσει η κοινωνική κυψέλη μέσω του punk και της σχεδιαστικής τομής που έπραξε αυτό στην καθημερινότητα βάζοντας τον χρωστήρα σε μια περιοχή που μέχρι τότε απλά κάθονταν κάποιοι και κάπνιζαν αμέριμνοι ακούγοντας Doobie Brothers, η αλήθεια είναι υπήρξε σιγή ασυρμάτου και η οποία σε καμία περίπτωση δεν διεκόπη μετά το Uknown Pleasures.

Τα εσώψυχα των μετοικούντων στις Μητροπόλεις εμβολιάστηκαν με τα ύστερα του φρουδισμού συμπεράσματα και είχε έρθει η ώρα για το rock n roll να κοιτάξει τα εσώψυχά του με με καθαρά ατομικιστικό τρόπο, όμως και πολύ σπάνια δημιουργικό. Ολόκληρο το new wave όπως διαμορφώθηκε μετά το 82, η ψευδοαπόλαυση της καθημερινότητας (που απλά έκρυβε έναν αχαλίνωτο κτηνώδη ζαμανφουτισμό) όπως εκφράστηκε από το αμερικάνικο mainstream των charts, το ευδαιμονικό και εγωτικό hard rock της ίδιας δεκαετίας έστειλαν με safe mode κηφήνες και εργάτριες της κυψέλης σε καναπέδες των in luxury ψυχοθεραπευτών. Το τελευταίο πράγμα που μπορούσε κάποιος να δώσει ήταν χείρα βοηθείας στον γείτονα/φίλο/συμπολίτη. Η προηγούμενη ηθική χρίστηκε ως χριστιανική και γι'αυτό ως καθαρά πεπερασμένη.

Η ποίηση όπως και η ζωγραφική που γνώρισε την ίδια κρίση στη δεκαετία του 80 προσπάθησε να βρει έναν τρόπο να περιγράψει, αφορίσει, στιγματίσει, αποθεώσει τη μοναδικότητα του ανθρώπου και του περιρρέοντα αυτού κόσμου. Τα new age πατήματα ήρθαν εξ Ανατολάς για να απονεχοποιήσουν τον ατομισμό της Δύσης. Και η ζωγραφική όντως χρειάστηκε να περάσει σχεδόν αλάλητη η δεκαετία του 90 για να συνειδητοποιήσει ότι πέρα απο τους μοντερνισμούς μπορούσε να συνεχίσει να περιγράφει τον κόσμο χωρίς να γίνεται μήτε πεπερασμένη φυσιολατρία ανίκανων ζωγράφων μήτε νευρική απόληξη νευρωτικών νεωτεριστών. Η ποίηση διασώθηκε αρχικά στη φωλιά της Σκανδιναβίας και του πρώην σοβιετικού μπλοκ όχι από κάποια σοσιαλιστική μέριμνα αλλά από την απουσία της αποθέωσης του καταναλωτισμού στη δεύτερη περίπτωση και απο την ανακάλυψη εκ νέου της φύσης στη πρώτη περίπτωση. Η δε Λατινική Αμερική έβαλε και αυτή το λιθαράκι της προσπαθώντας να σηματολογήσσει έναν κόσμο που εύθηνε μεν αλλά που ο διαφυλετικός εμπόλεμος ζόφος δεν είχε σβήσει τελείως απο το χάρτη, όπως έγινε στην αφρικανική ήπειρο την ίδια δεκαετία.

Η ποίηση οφείλει να υπάρχει αλλά μόνο εις βάρος της κάθε ιδεολογικής ανάγκης. Ποίηση δεν είναι η αποκρυπτογράφηση του ιδεολογήματος μας για το cosmos αλλά η αποσυμφόρηση των νευρώνων που οδηγούν στη θέωση. Η ποίηση δεν έιναι οι χαμένοι έρωτες και η σπαραξικάρδια νοσταλγία αλλά η φωτοβολίδα που καίει στο σκότος μέσα μας.

Η ποίηση δεν οφείλει να υπηρετεί τίποτε άλλο παρά την ίδια την ανάπτυξη της φιλοσοφίας. Η ποίηση όπως και η φιλοσοφία είναι η εξέλιξη της γλώσσας και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Και γι'αυτόν ακριβώς το λόγο η ποίηση βαδίζει στην περιγραφή του νέου εσώτερου κόσμου. Οι σύγχρονοι ποιητές δεν φαντάζουν παρά σβουνιές μηρυκαστικού αν αντιγράφουν σχολές καταραμένων και αλαφροίσκιωτων του παρελθόντος. Ας τελειώνουμε με την πόλη και ας ανακαλυφθεί εκ νέου ο άνθρωπος και το ambient των σωθικών αλλά και των ώτων του.

Published: In Print Issue Nº 05—2017
Words: Stylianos Tziritas
Photography © Vasilis Stergiou